Blog
Αναστασία Λιάπη. Φωτογράφος. (greek | english)
Η φωτογραφία, σε αντίθεση με τις περισσότερες τέχνες, περιλαμβάνει στην ουσία της την απογύμνωση του περιττού. Ενώ ο ζωγράφος αρχίζει με ένα λευκό καμβά, στον οποίο προστίθεται χρώμα, ο φωτογράφος ξεκινά με όλα – έναν απέραντα γεμάτο καμβά, όπως ήταν – και σταδιακά αφαιρεί στοιχεία. Για το φωτογράφο, κάθε υπέροχο σκηνικό προς φωτογράφιση υπάρχει ήδη κάπου στον κόσμο. Η πρόκληση βρίσκεται στην απόφαση του πού να στρέψει την κάμερα και έπειτα στο να αφαιρέσει από το οπτικό πεδίο όλα όσα δε συμβάλλουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η λήψη της πρόκλησης προς την απλοποίηση της ζωής μας ακολουθεί συνήθως το ίδιο μοτίβο: κατευθύνουμε την προσοχή μας στα σημαντικά και αφαιρούμε τους περισπασμούς. Αλλά γι’ αυτό είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε το τι είναι ουσιαστικό. Αν η αρετή της απλότητας είναι να μας αφήνει να αφαιρούμε από τη ζωή μας τα περιττά και τα σκουπίδια που μας αποπροσανατολίζουν, τι θέλουμε να μας έχει απομείνει στο τέλος ως σημείο εστίασης και κέντρο της ζωής μας; Αν αποφασίσουμε να εστιάσουμε στη φωτογραφία της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΛΙΑΠΗ, είναι λιγότερο δύσκολο να αγκαλιάσουμε την απλότητα. Το να αποκλείουμε πράγματα από το δρόμο μας, μάς αποκαλύπτει παρά μας αποκλίνει από το στόχο μας. Ως αποτέλεσμα, δεν έχουμε την αίσθηση της παραίτησης από πράγματα μεγάλης αξίας, επειδή αυτά που μένουν τελικά είναι πιο ελκυστικά και ουσιώδεις από αυτά που απορρίφθηκαν.
Αναστασία Λιάπη, σε ευχαριστούμε καταρχήν για τη συμμετοχή σου στο διαδικτυακό μας κανάλι claps.gr και βέβαια η πρώτη ερώτηση που θα θέλαμε να σου απευθύνουμε δε θα μπορούσε να αφορά κάτι άλλο από την προσωπική σου δημιουργική πορεία σ’ αυτό το όμορφο φωτογραφικό ταξίδι. Επομένως το ερώτημα είναι απλό. Πότε είναι η πρώτη φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να λέει: “Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω φωτογράφος”.
Δεν είχα όνειρο τον τίτλο του φωτογράφου. Πάντα γοητευόμουν να μπορώ να δημιουργώ εικόνες με τη φαντασία μου, τη ζωγραφική, τη φωτογραφία. Η στιγμή που πιάνω τον εαυτό μου να με κερδίζει έντονα η τέχνη της φωτογραφίας είναι μετά τη γέννηση των παιδιών μου. Λόγο περιορισμένου χρόνου για πινέλα και μπογιές ήρθα πιο κοντά στην μαγεία της φωτογραφίας. Τότε είναι που είπα θέλω να δοθώ σε αυτό.
Το κάλεσμα ενός φωτογράφου είναι αυτό τελικά που τον προσηλώνει στη συγκεκριμένη φωτογραφική του σταδιοδρομία και ταυτόχρονα αυτό που τον ωθεί ώστε να κάνει τις σωστές διακρίσεις. Όσον αφορά το προσωπικό σου κάλεσμα θα θέλαμε να μας πεις τους σημαντικότερους λόγους που σε ώθησαν ώστε να αποφασίσεις να γράψεις και εσύ με τη σειρά σου τα προσωπικά σου “κεφάλαια” στην τέχνη της φωτογραφίας.
Δε θα το πω κάλεσμα αλλά ανάγκη. Ανάγκη δημιουργίας εικόνων για να μπορώ να εκφράσω δίχως λέξεις αυτό που έχω στην ψυχή μου.
Σπουδές, φαντασία, ευρηματικότητα, εμπειρία. Ταξινόμησε τις λέξεις με σειρά προτεραιότητας με βάση τα προσωπικά σου κριτήρια πάντα, ώστε ένας φωτογράφος όχι μόνο να προχωρήσει αλλά και να ξεχωρίσει.
Ευρηματική φαντασία, σπουδάζοντας εμπειρίες.
Αν έπρεπε να επιλέξεις ένα μοντέλο προς φωτογράφιση, ποια βασικά χαρακτηριστικά θα επιζητούσες να είχε;
Τη Ψυχή … όλα πηγάζουν από μέσα μας.
Σκηνοθετημένη φωτογραφία από τη μια και σύλληψη της στιγμής από την άλλη. Τι επιδιώκεις;
Σύλληψη στιγμής που να σκηνοθετεί μια συνέχεια στην ματιά μου και στους αποδέκτες της.
Ασπρόμαυρο και έγχρωμο. Είναι αρκετή η διαίσθηση σου για να φωτογραφίσεις με ή χωρίς χρώμα ή μήπως τελικά λειτουργείς καθαρά με τη λογική και την εμπειρία με βάση για παράδειγμα σε τι χώρο βρίσκεσαι όταν φωτογραφίζεις, τι φωτισμός υπάρχει κτλ.
Η επιλογή χρώματος ή αφαίρεση πλέον αυτού, μιας και τώρα είναι επιλογή μας το ασπρόμαυρο σε σχέση με τις φωτογραφίες παλιών φωτογράφων. Έχει να κάνει με το τι ένιωσα την στιγμή που έκανα το κλικ ή με το τι θέλω να περάσω εγώ αργότερα στην εικόνα. Δεν έχει να κάνει με κανόνες αλλά με λογική και εμπειρία.
Μπορεί το επάγγελμα του φωτογράφου να μετατρέψει κάποιον φωτογράφο σε “ταξιδευτή” με ή χωρίς εισαγωγικά;
Ναι τα καταφέρνει απόλυτα νομίζω να σε έχει ταξιδευτή χωρίς εισαγωγικά και τα κρατάμε τα εισαγωγικά για την λέξη “επάγγελμα” για μένα.
Με φίλτρα ή χωρίς όσον αφορά την επεξεργασία μιας φωτογραφίας;
Με φίλτρα, βότανα, μαγικά χα..χα Ότι ευχαριστεί την ψυχή μας.
IMAM BAILDI. Ένα τεράστιο “κεφάλαιο” από μόνοι τους ως καλλιτεχνική πορεία αλλά ταυτόχρονα ένα πολύ μεγάλο “κεφάλαιο” για σένα από την στιγμή που αρχίζεις να τους φωτογραφίζεις. Μίλησε μας λίγο για την γνωριμία σου μαζί τους και πως προέκυψε η πρώτη σας συνεργασία.
Τυχαία … ή τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά.
Πόσο τιμητικό είναι για κάποιο φωτογράφο όπως εσύ να λαμβάνει απλόχερα την εμπιστοσύνη επώνυμων καλλιτεχνών;
Τιμητικό για εμένα είναι η εμπιστοσύνη οποιουδήποτε προσώπου. Σίγουρα όταν ένας καλλιτέχνης έχει επιλέξει την ματιά σου, αυτό αυτόματα σε βάζει στο χώρο της τέχνης του και είναι μοναδικό και τιμητικό.
Η επιτυχία για σένα αποτελεί αυτοσκοπό ή απλά την αντιμισθία των μέχρι σήμερα προσπαθειών σου;
Επιτυχία … χμ μια λέξη που με μπερδεύει μιας και νομίζω δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου, το τι φέρνει αυτή. Νομίζω κάθε προσπάθεια είναι μια επιτυχία μέσα μας. Σαν τον σπόρο που φυτεύεται, σκοπός μας πρέπει να είναι η γνώση και η φροντίδα για να ριζώσει να καρπίσει και όχι το μάζεμα μιας χρονιάς καρπών. Η επιτυχία κρύβεται στη συνεχή φροντίδα και αγάπη.
Όταν κάνουμε ένα αφιέρωμα σε κάποιον φωτογράφο πάντα του ζητάμε να μας στείλει κάποιες φωτογραφίες κατ’ επιλογή του/της. Εσύ χαρακτηριστικά μας είπες: “Πάντα όταν διαλέγω φωτογραφίες μου, κολλάω”, με την έννοια ότι δυσκολεύεσαι να διαλέξεις. Λογικό, αφού το υλικό σου είναι πραγματικά εξαιρετικό. Τώρα όμως θα σε πάω σε πιο δύσκολα.! Από όλες αυτές τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχεις τραβήξει υπήρξε κάποια φωτογραφία που για κάποιο λόγο έχει κερδίσει την ψηλότερη θέση στην καρδιά σου και γιατί;
Ναι, υπάρχει. Το βλέμμα της … ένα πορτραίτο που πλέον μόνο μέσα από αυτό το κοιτάω, αν και σε αυτήν την φωτογραφία δεν με κοιτάει… Σαν να μην θέλει να δει την θλίψη μου. Πορτραίτο του “Κάπα” της Καρδιάς μου.
Ποια κατηγορία φωτογραφίας θεωρείς δυσκολότερη;
Δεν θεωρώ τίποτα εύκολο ή δύσκολο. Έμαθα να αγγίζω τα πράγματα με την δική μου ματιά. Άλλωστε η δυσκολία μπορεί να έρθει στο πιο απλό ή και το αντίθετο.
Αναρωτιέμαι.. Πόσο ευγνώμων τελικά πρέπει να αισθάνεται ένας φωτογράφος όταν η μία και μοναδική στιγμή που θα συναντήσει μπροστά του, του προσφέρει απλόχερα αυτό το πολυπόθητο κλικ;
Ευγνώμων θα πρέπει να αισθάνεται κάθε άνθρωπος που συναντά μπροστά του τη μοναδική στιγμή και μπορεί και τη ζει. Απλά εμείς την φυλακίζουμε σε ένα κλικ. Και λέω φυλακίζουμε γιατί καμία φορά αυτό το πολυπόθητο κλικ όπως ανέφερες μας κρατά εμάς έξω από αυτό. Σαν φύλακες στιγμών μη τυχόν και αποδράσουν.
Σε εξιτάρει να ξαφνιάζεις το κοινό σου μέσα από τη δουλειά σου;
Με εξιτάρει να ξαφνιάζω εμένα… και στη συνέχεια να βλέπω ότι το κοινό νιώθει αυτό που ένιωσα εγώ.
Photography, unlike most other arts, involves at its essence the stripping away of the superfluous. While the painter begins with a blank canvas, to which paint is added, the photographer starts with everything -an infinitely crowed canvas, as it were- and progressively remove various elements. To the photographer, every great scene to be photographed already exists somewhere in the world; the challenge lies in deciding where to point the camera and then eliminating from the field of view everything that does not contribute to the desired result.
Taking of the challenge of simplifying our lives follows much the same pattern: we direct our focus to that which is important and eliminate distractions. But this require us to clarify what is essential. If the virtue of simplicity is that it let us remove the superfluous clutter and distracting junk from our lives, what we want to have left over at the end as the focus and center of our lives? If we decide to focus on ANSTASIA’S LIAPI photography, simplicity is less difficult to embrace; pushing things out of the way then reveals rather than diverts us from our goal. As a result, we do not have the gnawing sense of giving up things of great value because what is left finally has more appeal and meaning than what was discarded.
Anastasia Liapi, first of all, thank you for participating in our online channel claps.gr, and of course the first question that we’d like to ask you, could only be about your personal creative path in this beautiful photographic journey. Thus, the question is simple. When was the first time you caught yourself saying “When I grow up, I want to be a photographer”.
The photographer’s title was not my dream. I was always charmed by being able to create images with my imagination, painting, and photography. The moment when I caught myself being won over by the art of photography was after my children’s birth. Due to limited time for brushes and paint, I came closer to the magic of photography. That was the time when I realized I wanted to commit myself to it.
The calling of a photographer is what ultimately keeps them in their particular photographic career and at the same time what pushes them to make the right distinctions. As far as your personal calling, we would like you to share the most important reasons that made you decide writing your personal “chapters” in the art of photography.
I’m not going to name it a “calling” but a “need”; a need of creating images in order to be able to express what I have in my soul without words.
Studies, imagination, inventiveness, experience. Classify these words in order of priority, so that a photographer can not only progress but also stand out.
Inventive imagination, while studying experiences.
If you had to choose a model to photograph, what would be the basic features that you’d want them to have?
Soul… everything comes from within us.
Directed photography on one side and capturing the moment on the other side. What would you pursue?
Capturing the moment that directs continuity in my eyes and its recipients.
Black and white and colored photography. Is your intuitive enough to shoot with or without color or do you clearly work based on your logic and experience, depending, for example, on the place you’re in while photographing, the lights, etc?
Choosing color or removing it, since now black and white is a choice in contrast to old photographers’ work. It has to do with what I felt at the moment of clicking or with what I want to do with the photo later. It has nothing to do with rules, just with logic and experience.
Is the profession of a photographer able to turn someone into a “traveler”, with or without quotation marks?
Yes, it can perfectly turn you into a traveler without quotation marks, but we keep them for the word of “profession”, according to me.
As for a photo’s editing, filters or not?
Filters, herbs, spells, haha… Whatever pleases our soul.
IMAM BAILDI. A huge “chapter” alone as for their artistic career but also a huge “chapter” for you, since the moment you start shooting them. Tell us about your meeting them and how your first cooperation started.
Randomly… or nothing is random in the end.
Is it an honor for a photographer like you to generously be trusted by famous artists?
Honor for me is being trusted by anyone. For sure, when an artist has chosen your look, this automatically places you in the frame of their art, which is unique and an honor.
Is success for you an end in itself or simply the reward of your efforts so far?
Success… hm a word that confuses me since I think I don’t have it clear regarding what it comes with. I think that every try is a success inside us. As the seed planted, our purpose must be for knowledge and care to take root, not the harvest of one year’s fruit. Success is hidden in constant care and love.
When we create a tribute to a photographer, we always ask them to send some photos of their choice in. You characteristically said “I always get stuck when I choose some of my photos”, meaning that it’s hard to choose. And that’s logical, since your material is really exceptional. But now comes the hard part! Among the thousands of photos that you have taken, is there a photo that has taken the highest position in your heart for some reason, and why?
Yes, there is. Its look… a portrait that I only look through itself now, even though it doesn’t look back at me in this photo. Like it doesn’t want to see my grief. A portrait of the “K” of me Heart.
Which is the most difficult kind of photography for you?
I don’t find anything easy or difficult. I learnt to “touch” thing in my own way. Besides, you may face difficulties in the simplest things or the opposite.
I wonder… How grateful a photographer must feel when the one and only moment he encounters in front of him, generously offers him this coveted click?
Every person that encounters a unique moment in front of him and can experience it should feel grateful. We just capture them with a click. And I say capture because sometimes this coveted click, as you mentioned, keeps us out. Like guardians of moments who won’t let them escape.
Are you excited to surprise your audience through your work?
I feel excited when I surprise myself… and then see the audience feeling the same as me.